Een dakloze bezocht twee jaar terug geregeld de hal van het station te Emmen voor het gebruik van wifi. Daar kwamen uit het hele land vluchtelingen aan per trein. In de hoogtijdagen ging het om zo’n tweehonderd per dag. Vandaag zijn verhaal.
In de treinen waren zij een gewone verschijning. De Syrische kinderen vermaakten zich met hun tablets. Aankomend te Emmen werden deze diep weggestoken, waarna de kinderen als armoedigen in de hal van het station een banaan en een kleine fles bronwater in ontvangst namen van vrijwilligers van kerken. Verder werd hen ingezamelde kleding toegestopt, zelden werd het aangenomen. Jongvolwassen vluchtelingen liepen dikwijls met rugzakken van bekende merken, in contrast met meer arme Nederlandse jongeren die met geleend geld bekostigde boeken in een plunje dagelijks de trein nemen vanwege studie te Zwolle.
Ontmoette daar een tandarts uit Damascus. Hij had een pak met diploma’s bij zich en toonde op een smartphone foto’s van gebitten vóor en ná behandeling. Zei hem dat tandartsen in Nederland schaars zijn en dat behoefte is aan betaalbare tandartsen. Hij spreekt goed Engels.
Na Emmen ging de reis van asielzoekers per bus verder naar het opvangcentrum in Ter Appel. Vrees is dat zelfs de tandarts nooit in zijn beroep te Nederland zal mogen werken. Slechts jarenlang vrijwilligerswerk zoals bladeren harken rondom een asielcentrum midden in een weiland ligt in het verschiet.
Enkele keren werd aan de vrijwilligers die de vluchtelingen zo hartelijk welkom heetten gevraagd, of gewerkt wordt aan een vervolg voor de immigranten met betaalde tewerkstelling. Het antwoord was dikwijls: ‘Daar moeten anderen maar voor zorgen’.
European progress 
Geef een reactie