In zijn boek “De vaderloze samenleving” geeft de journalist Matthias Matussek een schets van personeelsleden in de Duitse jeugdzorg:
“De meerderheid bestaat uit levens vijandige en norse put-plannen draaiers met pensioenrechten. Goed bedoelde, zelfs idealistische hulpverleners houden het in dit milieu niet uit: ze treden uit en doorbreken het stilzwijgen. Drop-outs verklaren dat rituelen bestaan van hulp weigeren aan vaders, idiomatische taal, vervalsingen, anti-datering en een zweterig ons-kent-ons.”
“Een erg grappige omgeving. Als een vader sterft, wordt een fles opengetrokken, omdat het nu minder stinkt en een bestand kan worden gesloten. Overigens worden flessen ook zonder directe oorzaak opengetrokken – het aandeel alcoholisten en drugs verslaafden is hoog.”
“De meesten”, zegt een drop-out, “hebben zelf de stap naar opvoeding in een gezin niet gemaakt, hebben soms zelf geen partner. Zij stellen zich in hun beroep op als over-etteraars, die steeds weten hoe een gezin moet functioneren.”
Het is bijna onnodig om te zeggen dat een hoog percentage eenoudergezin-kinderen uit de hulpindustrie komt. Over elke nieuwe klant wordt om zo te zeggen een vangnet gegooid van hun eigen levensnederlaag, hun eigen scepsis en vooral hun eigen verslagen verzorgingsstaat mentaliteit. Waar is iets om uit te kiezen? Bij twijfel altijd bij de man.
Kantoren voor jeugdzorg zijn de hel van de sociaal-democratische welzijns-ellende. Ze lijken een soort van definitieve opslag voor alles wat geen talent heeft en lui is, uitgekletst en vroeg vergrijsd. Dromend van vaste werktijden, vaste inhoud en vaste boemannen.
De jeugdzorg klanten zijn nog steeds verraderlijk, zelfs wanneer een vader zijn overgave ondertekent. Versleten door de kat-en-muis spelletjes van de moeder. Een arts schrijft: de moeder houdt zich zelfs niet aan het overeengekomen bezoek van twee weken tijd van drie uur. Hij had zijn advocaat een krantenknipsel gestuurd over een straatrover in de rechtszaal. Zo wil hij niet eindigen, schreef de dokter aan zijn wettelijke vertegenwoordiger, dus hij zou niet verder gaan met het gerechtelijke gedoe voor zijn kinderen. Een kopie van deze verklaring van overgave had hij aan de jeugdzorg gestuurd. Die antwoordde prompt: “vanwege het bijgevoegde krantenknipsel bedreigt de dokter een ander met het plegen van een misdaad”.
In feite bekende een burgemeester dat er meer doodsbedreigingen waren, niet alleen tegen hemzelf, maar ook tegen het hoofd van de jeugdzorg en het personeel. “Aanvallen zijn nu gemeengoed. Het broeit en kraakt. En binnenkort zal de woede overkoken.”
Enige tijd geleden werden initiatieven genomen door jeugdige slachtoffers die verzet organiseerden. Ze documenteerden honderden gevallen van ambtsmisbruik. En vergezellen slachtoffers tijdens hun wandelingen naar het jeugdbureau.
Bron: het boek: “Die Vaterlose Gesellschaft. Briefe, Berichte, Essays”. Uitgeverij Rowohlt, Reinbek bei Hamburg (1998), ISBN 3-499-60816-2.
Deze citaten werden november 2017 aangehaald in een blog van Joep Zander, die ter gelegenheid een lied inzong met de titel “Onaangepast”. Het lied is gepubliceerd op Youtube. In de tekst wordt de ‘zorgverleners’ toegezongen: ‘je hebt alleen maar lief wat snel is en productief‘. Naar mening is dit een omdraaiing. De ouders van jeugdzorg klanten namelijk komen over het algemeen uit wijken zoals het Amsterdamse IJburg, het Amersfoortse Vathorst, het Utrechtse Leidscherijn. Hier leven overwegend productieve tweeverdieners in goede doen.
Matussek werkte van 1987 tot 2014 voor het tijdschrift Der Spiegel, eerst als correspondent. Van 2005 tot 2008 leidde hij de cultuur redactie. Was vanaf 2013 columnist van het dagblad Die Welt tot aan zijn ontslag in 2015. Matthias heeft 22 boeken op zijn naam staan.
European progress 
Plaats een reactie